Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Δεν είσαι εσύ μόνο για μια πτήση







Συναντήσεις. Σε διαφορετικές στιγμές, σε διάφορα μέρη, με πολλούς ανθρώπους.
Κάθε φορά εμείς και οι άλλοι. Διαφορετικοί άλλοι που βγάζουν συμπεράσματα για μας.
Πάντα οι ίδιες, μα ταυτόχρονα ξεχωριστές συζητήσεις. Με συνοδεία πότε φαγητού,  πότε γλυκού,  πίνοντας κρασί, τσάι ή καφέ και ακούγοντας.
Ακούγοντας μουσική, τους ψιθύρους των γύρω, τις φωνές τις δικές μας.
Πάντα όμως παρέα με συναισθήματα. Με έντονες αναμνήσεις, με σκέψεις και αλήθειες.
Κάθε άνθρωπος ψάχνει αλήθειες. Δημιουργεί νέες ή κρύβει τις παλιές. Μα πάντα ο καθένας έχει τις δικές του αλήθειες. Και παλεύει για αυτές.  Για να τις προστατεύσει, να τις σώσει.
Μα έρχονται και φορές που φοβόμαστε την αλήθεια. 
Την αποφεύγουμε, ειδικά όταν η αλήθεια των άλλων αγγίζει και εμάς. Και τότε είναι λες και μας παγώνει, είμαστε όμοιοι με αγάλματα που δεν ακούν, δε μιλούν, δεν αντιδρούν, απλώς περιμένουν. Περιμένουν κάποιο χέρι να τα αγγίξει, για να νιώσουν ξανά λίγη ζεστασιά στο παγωμένο τους καταφύγιο.
Σε μια τέτοια συνάντηση βρίσκω και εσένα. Σε μια τέτοια βόλτα σε συναντώ.
Υπάρχουν πολλά που δεν καταλαβαίνω. Μόνο παρατηρώ και σωπαίνω. Τόσα ερεθίσματα, τόσοι αλλιώτικοι κόσμοι, τόσες παράξενες μέρες, τόσα νοήματα που προσπαθώ να καταλάβω.
Υπάρχουν τόσα μάτια που μας βλέπουν. Και δυο ζευγάρια μάτια, τα δικά μας, που ρωτούν, που αναζητούν. Και δίνουν στο μυαλό συνεχώς εικόνες και ερεθίσματα, για να φτιάξει μαζί τους και με  λέξεις ιστορίες.
Και έτσι αρχίζουν τα παραμύθια. 
Παραμύθια που δε λένε μονάχα «Μια φορά και έναν καιρό ήταν...», μα παραμύθια με φόβους και  αλήθειες.
Και κάπως έτσι ήρθε κι αυτό το παραμύθι στα χέρια μου. 
Και σε συνάντησα μέσα στις σελίδες του.
Και άκουσα τη φωνή σου που είπε, έτσι απλά, ότι "ο καθένας οφείλει στον εαυτό του μια πτήση, έστω και χωρίς φτερά". 
Ευχαριστώ...

Ε.Ψ.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου