Περπατώντας ένα απόγευμα στα στενά της γειτονιάς, το βλέμμα μου πέφτει ξαφνικά στην είσοδο ενός εγκαταλειμμένου από ανθρώπους σπιτιού. Οι σκάλες δεν οδηγούν πλέον πουθενά. Το σπίτι έχει παραδώσει το ''σώμα'' του στο χρόνο, καθώς οι τοίχοι του έχουν καταστραφεί και αποκαλύπτουν τη γύμνια του.
Κι όμως, να, που στο σημείο με την ωραιότερη θέα, σε ένα ψηλό σκαλί για να είναι καλύτερη η ορατότητα του δρόμου και των περαστικών, μια φαμίλια μαύρων γατών ρεμβάζει νωχελικά κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. Και κάπως έτσι, τα χαλάσματα αποκτούν για λίγο ψυχή, παρέχοντας τη φιλοξενία τους στα μικρά αυτά πλάσματα που παρακολουθούν τη ζωή των περαστικών, χωρίς να γνωρίζουν ότι και τα ίδια δίνουν ζωή σε μια πέτρινη σκάλα.
Ε.Ψ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου