Ταχύτητα ζωής

Σάββατο πρωί. Οδηγώντας στο νέο τμήμα του ΒΟΑΚ, αντικρίζω μια μηχανή να βρίσκεται πεσμένη στα δεξιά του δρόμου χωρίς αναβάτη.

"Μακάρι να μην έπαθε κάτι σοβαρό όποιος ήταν πάνω της", σκέφτομαι και συνεχίζω το οδικό ταξίδι μου.

Αργά το βράδυ ένα τηλεφώνημα αναστατώνει την ηρεμία της νύχτας.

Κάποιος δε ζει πια, άφησε τη ζωή του καθώς μετρούσε χιλιόμετρα στην άσφαλτο. Σε μια στιγμή ένας άγνωστος γίνεται ξαφνικά γνωστός, το μακριά έρχεται κοντά με ένα τηλεφώνημα.

Δάκρυα κυλούν από τα μάτια. 

"Γιατί κλαις, αφού εσύ δεν τον ήξερες", μου λένε.

Μα εγώ τον γνωρίζω. Είναι άλλη μια ψυχή που αποχωρίστηκε το σώμα της με ταχύτητα.

Είναι ένας ακόμα αριθμός σε μια λίστα που δε σταματάει να μετράει θύματα.

Είναι μια προειδοποίηση για την εύθραυστη ύπαρξή μας.

Κι είναι μια χούφτα δάκρυα μονάχα που προσφέρω, σε εκείνους που τα μάτια τους στέρεψαν.

Ε.Ψ.