Με αερόστατο

 Έκλεισα τα μάτια και άφησα τη σκέψη μου να ταξιδέψει. Να ταξιδέψει εκεί που δεν μπορούσα να βρεθώ με την παρουσία.

Κι η σκέψη, που δε γνωρίζει από όρια, ούτε από περιορισμούς και καραντίνα, δεν άνοιξε την πόρτα για να βγει, ούτε προτίμησε το ανοιχτό παράθυρο. Μονάχα μια χαραμάδα ήταν για εκείνη αρκετή, μια χαραμάδα που χωρούσε να περάσει ένα αστέρι.

Και η σκέψη μου δεν πήρε να περπατάει στους δρόμους, ούτε σκαρφάλωσε στα δέντρα, ούτε σταμάτησε στις κορυφές των απέναντι βουνών να ξαποστάσει. 

Ανέβηκε στο μικρό της πουπουλένιο αερόστατο και ξεκίνησε να ανεβαίνει. Να ανεβαίνει μέχρι να συναντήσει τα πουλιά, μέχρι να αγγίξει τα σύννεφα. Να ανεβαίνει μέχρι εκεί που ο κόσμος μοιάζει με ζωγραφιά και όλα φαίνονται ένα.

Κι η σκέψη μου έμεινε εκεί,να ταξιδεύει με ένα αερόστατο, ώσπου να πάω να τη βρω, ώσπου να βγω στο φως κι εγώ ελεύθερη, για να τη συναντήσω.

Ε.Ψ. 

10.11.20