Ένα αντίο σε έναν καλό άνθρωπο

 

 

 Σήμερα διαπίστωσα, μέσα σε μια στιγμή και για άλλη μια φορά, ότι η ζωή μας κρατιέται από ένα λεπτό νήμα που, ανά πάσα στιγμή και απροειδοποίητα, μπορεί να κοπεί. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι, όταν δεν περιμένεις να δεις κάτι, ακόμα και μπροστά στα μάτια σου αν είναι, δεν πρόκειται να το δεις κι ας περάσει κάτω από τη μύτη σου! Κι έτσι κι έγινε σήμερα. Ένα αγγελτήριο με μια φωτογραφία ήταν μπροστά μου μα δεν το είδα. Το προσπέρασα χωρίς να το διακρίνω, παρά το ευδιάκριτο μέγεθός του. Λες και ασυναίσθητα ήθελα να το απωθήσω από το βλέμμα μου, για να προστατεύσω την ψυχική μου διάθεση από τη στενοχώρια.

Κι όμως! Δεν μπορούμε να αποφύγουμε το αναπόφευκτο, την είδηση που θα φτάσει στα αυτιά και θα κυλήσει από τα μάτια. Ένα αγγελτήριο έρχεται τώρα σαν εικόνα στο νου μου και θυμάμαι ό,τι ανάμνηση είχα από αυτή τη φωτογραφία. Σταματώ στην πιο πρόσφατη, τότε, όταν άνοιξα τα μάτια μετά την ανάνηψη κι άρχισα να επανακτώ τις αισθήσεις μου και να επιστρέφω στη ζωή. Ένας από τους ανθρώπους που συνάντησα τότε και μου ευχήθηκε με χαμόγελο καλή ανάρρωση. Ένας καλός άνθρωπος, χαμογελαστός, εξυπηρετικός, πρόθυμος να βοηθήσει και να σου απλώσει το χέρι.

Ένας καλός άνθρωπος, που υπάρχει πλέον σαν ανάμνηση. Σαν μια φιγούρα, πάνω σε έναν καμβά με χρώματα, που θα αρχίσει σιγά σιγά να ξεθωριάζει. 

Ένα αντίο, συγκίνηση και δυο λόγια. Για έναν άνθρωπο καλό, για μία μνήμη. 

Ε.Ψ.