Κυριακή απόγευμα. Στέκομαι μπροστά στην ανοιχτή είσοδο του λούνα παρκ, έτοιμη να μπω σε έναν αλλιώτικο κόσμο, τον κόσμο της ξεγνοιασιάς και των παιδικών αναμνήσεων.
Στέκομαι και παρατηρώ τα παιχνίδια του λούνα παρκ που, αν και αλλαγμένα μετά από τόσα χρόνια, παραμένουν στις θέσεις τους και συνεχίζουν να υποδέχονται παιδιά και γονείς, που έρχονται να δημιουργήσουν χαρούμενες εικόνες και να πλάσουν ανεξίτηλες αναμνήσεις.
Τα συγκρουόμενα αυτοκίνητα, η ρόδα, το τρενάκι, το καρουζέλ, αλλά και τα παιχνίδια σκοποβολής ή ψαρέματος με τα λούτρινα δωράκια που περιμένουν στα ράφια, να τα κερδίσουν οι πιο τυχεροί.
Και, όπως χρόνια πριν, στον κόσμο του λούνα παρκ οι μάρκες και τα κέρματα έχουν την τιμητική τους, ανάμεσα στα πολύχρωμα φωτάκια, που σκορπίζουν παραμυθένια λάμψη στην ατμόσφαιρα του χώρου.
Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία μου επίσκεψη και αναρωτιέμαι πόσες να ήταν οι φορές που είχα περάσει απέξω από το λούνα παρκ μέχρι σήμερα το απόγευμα.
Από την είσοδο έμοιαζαν όλα ίδια, αν και μικρότερα από όσο τα θυμόμουν. Επίσης, κάτι πιο σημαντικό είχε αλλάξει. Στην είσοδο του λούνα παρκ μια ταμπέλα ενημέρωνε για τους νέους κανόνες.
Οι μάσκες είχαν φτάσει και εδώ, στον κόσμο του λούνα παρκ, στον κόσμο των παιχνιδιών και της διασκέδασης. Τα χαμόγελα ήταν κρυμμένα πίσω από τις μάσκες και οι κανόνες για τις αποστάσεις δεν επέτρεπαν οικειότητα με το χώρο.
Κι εκείνη τη στιγμή, ένα χεράκι έδιωξε όλες τις σκέψεις μακριά, μόλις άγγιξε το χέρι μου. Μια ανυπόμονη ψυχούλα περίμενε να γνωρίσει τον κόσμο του λούνα παρκ για πρώτη φορά. Για εκείνη δεν υπήρχε εκεί τίποτα άλλο, μόνο πολύχρωμα παιχνίδια γεμάτα φως που σε καλούσαν να τα χαρείς!
Ε. Ψ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου